Josha Zwaan: Zijspoor*****

Josha Zwaan: Zijspoor****

 Het is 2011 als Jim, de zoon van Josha en Freek, wordt opgenomen in het ziekenhuis en ernstig ziek is. Een halsstarrig griepje blijkt een levensbedreigende ziekte te zijn. 

Josha Zwaan hield een dagboek bij, vanaf 26 maart 2011 tot 21 november 2013. Nu ligt daar ‘Zijspoor’, een boek met de dagboekfragmenten en reflecties op die tijd. Ze schrijft over de grootste onzekerheden in haar leven en geeft haar kwetsbare kant een verhaal.

‘Zijspoor', is een emotioneel en prachtig geschreven boek. Het boek is gemakkelijk leesbaar. Maar het onderwerp is wel zwaar. Je proeft letterlijk de onmacht en de moeilijke tijd die Josha en haar gezin doormaken. Het gezin belandt letterlijk in een emotionele achtbaan. Toch is er een rots in de branding, Freek, en komen het gezin en Jim er bovenop. 

Hoe het is om te horen dat je kind ernstig ziek is en er niet zonder kleerscheuren vanaf komt, weet ik niet. Het overkwam mijn moeder wel toen bij mij de diagnose Hd. werd gesteld. Ik maakte mij er niet zo druk om, hup twee operaties, een jaar thuis zitten (dat vond ik nog wel het ergste) en weer aan het werk. En dat gebeurde niet, tig operaties verder had zij een dochter die invalide was geworden en niet meer kon werken en moest leren leven met pijn. Mijn moeder heeft dat nooit kunnen verwerken, ze was er zo verdrietig om, haar jongste kind, waarom zij en waarom kreeg zij het niet. 

Dat heeft Zwaan ook, zij had ook veel liever gelegen in het ziekenhuis dan haar kind, haar oudste kind dat haar al zoveel kopzorgen had gegeven. Hij leefde of het zijn laatste dag was en haalde toch best veel ingewikkelde strapatsen uit, loslaten was al moeilijk genoeg geweest. 

In de reflecties die Zwaan geeft lees je dat elk lid van het gezin met vier kinderen op zijn of haar eigen manier omgaat met de ziekte van zoon/broer. Het is geen gemakkelijke tijd geweest. En er zullen altijd onzekerheden blijven. Jim zal altijd met zijn ziekte geconfronteerd worden. 

‘Zijspoor’ lezen was niet altijd gemakkelijk. Er was zoveel herkenning, de nierziekte van Jim, de strijd van moeder, de reacties van anderen, het ziekenhuis. De nieren van mijn 95-jarige vader werkten twee jaar geleden niet meer kregen we te horen en na dit bericht overleed hij twee maanden later Het verdriet dat de moeder voelt (Zwaan), waardoor ik mijn moeder beter begreep. Freek, de rots in de branding, net als mijn vader die mijn moeder en mij troostte en er voor ons was. Mijn hand pakte en vast hield in het ziekenhuis, elke keer als hij op bezoek kwam. Dat deed hij later ook toen ik bij hem op bezoek kwam. Maar ook het ziekenhuis, de reacties van anderen, de hulp die je krijgt van familie, buren, en Jim die probeerde te leven zoals hij altijd had gedaan. Josha Zwaan kijkt er naar en vertelt haar verhaal.

Op de cover een foto van een jongen die staande op de punt van een skatebaan met een skateboard in zijn hand, kijkt naar de zee. De cover dekt de lading van het boek. Met de titel ‘Zijspoor’ had ik in het begin wat moeite, Zwaan kijkt niet op een zijspoor toe, ze zit zelf met haar gezin in de sneltrein die een intercity wordt. Samen met Jim zit ze in hetzelfde schuitje. Ik zou geen andere titel weten, maar dat zou een opdracht en vraag kunnen zijn aan mijn medebloggers. Wat vinden jullie van de titel ‘Zijspoor’?

Voor de blogtour van Inspirerend Leven las ik 'Zijspoor' door Josha Zwaan. Dank aan Uitgeverij Ten Have voor een exemplaar.